homage to my friends
Οι φίλοι μου είναι πάντοτε καλύτεροι από μένα. Είναι επιλογή. Δεν έτυχε, γίνεται εκ προθέσεως. Βρίσκω πάντοτε τους καλύτερους και τους κάνω φίλους. Με κάνουν καλύτερη, με αισιοδοξούν για το ανθρώπινο είδος. Γιατί αυτοί με κάνουν φίλη τους, είναι δικό τους θέμα, ρωτήστε τους... Ειδικά με τα κορίτσια έχω πετύχει σχεδόν πάντα. Δύο την έκαναν νωρίτερα από όσο θα έπρεπε και από όσο θα ήθελα, αλλά σάματι αυτές το ήθελαν;
Εν προκειμένω η Susan είναι κοσμοπολίτισα (πολυταξειδεμένη και ανοιχτόμυαλη), λάτρης της φύσης και δεινή περιπατήτρια (υπέροχες βόλτες στο Λονδίνο των 4 ωρών...), υπέροχη νοικοκυρά και μαγείρισα, πολύ καλή μητέρα και ανεκτίμητη φίλη. Εδώ και 32 χρόνια (γνωριστήκαμε στο Λονδίνο στο Institute of Education το 1984-85), παρά την κολοσιαία απόσταση έχουμε βρεθεί πέντε φορές, έχουμε αλληλογραφήσει, έχουμε τηλεφωνηθεί... Μην ακούσω κανέναν να μιλάει για τύχη στις φιλίες και στις σχέσεις γενικώς... Οι σχέσεις θέλουν κόπο και χρόνο και αφοσίωση. Η αγάπη από μόνη της δεν φτάνει.
Με τη Susan (και θα ακουστεί ίσως παράλογο γιατί δεν έχω παιδιά) μας ενώνει εκτός από το χιούμορ που μοιραζόμαστε, ο τρόπος που μεγάλωσε τα παιδιά της. Με βοήθησε και με βοηθάει ακόμη με τα παιδιά των φίλων μου. Της χρωστώ πολλά σε απλά πράγματα (όπως νοικοκυροσύνη και γλώσσα) αλλά και σε μεγάλα (όπως αυτοεκτίμηση και άλλα πολλά).
Η φίλη μου έχει παντρευτεί έναν υπέροχο άντρα που δεν θέλει να λέμε το όνομά του και μοιράζομαι και με αυτόν τη ζωή μου: οι οικογένειές μας, τα πειράγματά του... Τα υπέροχα ταξείδια μας στη λίμνη Shuswap, στη νήσο Vancouver και στο Whitehorse, στο Πήλιο, στη Χαλκιδική, στο Νυμφαίο...
Το τριόροφο σπίτι των φίλων μου με τα τέσσερα υπνοδωμάτια είναι γεμάτο πάντα με νέα παιδιά για μία νύχτα, για πολλούς μήνες, με φιολοξενούμενους. Αυτό είναι το σπουδαιότερο από όλα. H τέχνη μου μοιράζεσθαι (the art of sharing).
